Ik hoorde ’s ochtends wat gemiauw, maar vanuit het raam kon ik niet zien waar het vandaan kwam. Toen het geluid ’s avonds door bleef gaan, besloten we om te kijken wat het was.
Er waren wat bouwwerkzaamheden gaande en sinds een paar dagen stond er een hek om een gedeelte achter onze flat. We kwamen langs vieze, oude kleren, een rottende schedel en andere troep en vonden uiteindelijk een klein katje, helemaal alleen, ergens achter het hek. Ik klom onder het hek door en kon het katje oppakken. Hij was erg luid maar kon nauwelijks kruipen of zien.
Thuis maakten we een klein bedje en we gaven hem eerst een bad. Het water werd bruin; het katje zat vol met zand. Een oog was gesloten, het andere was half open, vol met oogslijm. Tijdens het bad, dronk hij eindelijk wat water en zijn ogen, die nog steeds blauw waren, openden volledig. Na wat onderzoek op internet, kwamen we erachter dat het katje zo’n 2 tot 3 weken oud moet zijn. We zetten het in zijn nieuwe bed, dat hij gelijk onderpiste. Hij had nog geen zin in rust en probeerde zijn nieuwe thuis te ontsnappen. Hij raakte gelijdelijk aan ons gewend en het luide miauwen werd minder.
Een vriendin van onze huisgenote kwam langs met sojamelk. Ze zei dat het voor een kitten geschikt is. We zochten naar een dierenwinkel in de hoop geschikte melk te vinden, maar het was te laat en de winkels waren gesloten. Toen we terug kwamen, waren de huisgenote en haar vriendin al druk bezig om elk nummer te bellen dat ze konden vinden voor een asiel of dierenambulance. Waarom bemoeiden ze zich met onze kat? Ook nodigden ze iedereen uit om langs te komen om te kijken. De kitten begon al weer te miauwen als in het begin en begreep niet waarom iedereen steeds aan hem zat. We hadden gehoopt ons nieuwe huisdier voorlopig te houden maar alle aandacht van de huisgenoten die de baas wilden spelen, werd wat vervelend dus we besloten hem mee te nemen naar de dierenarts voordat zij ermee aan de haal gingen.
Gelukkig was de dierenarts de hele nacht geopend. Hij viel eindelijk tegen mijn borst in slaap terwijl we hem erheen brachten. De dierenarts had geen opvang en ze konden hem aanvankelijk niet opnemen, maar ze hadden wel wat dure poedermelk. Helaas zou de zorg voor ons budget wat te veel worden en ook kon zijn luide gemiauw makkelijk te horen zijn voor iedereen die ons appartement komt controleren waar huisdieren niet zijn toegestaan. De receptioniste verdween even om met haar “chief” te overleggen en kwam terug om te zeggen dat ze hem toch willen aannemen. Het was uiteindelijk wel jammer dat we Lisboa (zoals we hem genoemd hadden) niet konden houden, maar er wordt tenminste goed voor hem gezorgd.
Hello, I chanced upon, and read, the section you wrote about what you guys cannot understand about Lisbon. I found it very interesting, thank you very much: I now feel like I had been there.
However, I could not exactly figure out where you are from:
knowing that would help me understand why you find that size of coffee cups “not normal”, and why baguette is not normal bread for you, etc.
Because you complain about the lack of variety in the beer field, I suppose you are from the UK?
It would be helpful if you could remind your readers where you are from, at every page.
For some people, who, like me, are reading you on their little tiny smartphone, and it is therefore not easy for them to go and look for such information at
http://www.acoupleofcountries.com
by the way: I am Italan
Thank you very much,
Alberto
Hi Alberto,
we’re from Bosnia and the Netherlands and real beer lovers 😛 the choice of beers in Portugal was therefore not pleasant for us, although we had more than enough Superbock bottles:D
The Portuguese bica or coffee is very tasty, but we prefer bigger cups, less strong. That’s an Americano for the Portuguese.
We were looking for multigrain bread with decent prices, what was not easy in Lisbon. A baguette is more sort of a ”snack” bread for us. We prefer good sandwich bread. I hope you got it 😉
Thanks for your comment and don’t take an article about the stereotypes of a folk too serious 😛